Telewizory plazmowe

Technologia ta opiera się na zasadzie zmiany stanu skupienia gazów szlachetnych (najczęściej ksenonu), które pod wpływem oddziaływania na nie przez napięcie elektryczne przechodzą do stanu plazmy. Różnica potencjałów elektrycznych wzbudza w ten sposób piksel do świecenia (złożony z trzech subpikseli, kodujących składowe obrazu kolorowego – barwę czerwoną, niebieską i zieloną). Każdy piksel emituje wówczas wiązkę światła, jednakże niewidoczną dla ludzkiego oka – w przedziale promieni ultrafioletowych (UV). Stąd, by uzyskać obraz – konieczna jest jeszcze warstwa fosforu, która pod wpływem promieni UV emituje światło widzialne. Tak uzyskany obraz cechuje wysoki kontrast, duża dynamika, nawet przy wyświetlaniu szybko zmieniających się sekwencji. Wadą jest niższa (niż w przypadku ekranów CRT i LCD) rozdzielczość, stąd – wyświetlacze plazmowe sprawdzają się w telewizorach o przekątnych powyżej 45 cali, nie nadają się za to do niewielkich monitorów komputerowych czy laptopów. Podobnie jak w przypadku LCD, telewizor plazmowy można zawiesić na ścianie, co w połączeniu z dobrej jakości zestawem audio (zwłaszcza, gdy dysponujemy dźwiękiem wielokanałowym), umożliwia zorganizowanie domowego centrum rozrywki czy systemu kina domowego. Technologia ta nadaje się do systemów telewizji cyfrowej i HD, bo w zasadzie tylko w tych standardach można w pełni wyzyskać zalety telewizora plazmowego. W odróżnieniu od LCD, wyświetlacz plazmowy oferuje szeroki kąt widzenia. Największą niedogodnością dla korzystających jest zjawisko wypalania ekranu. W razie długiej ekspozycji nieruchomego obrazu w jednym punkcie (np. loga stacji telewizyjnej), obraz ten może ulec utrwaleniu, i pozostanie po nim lekko widoczny zarys, skutecznie utrudniający oglądanie telewizji i dość trudny do usunięcia. W przypadku zatrzymywania odtwarzania filmu z płyty DVD lub BR, warto zadbać, by w tym momencie uruchamiał się wygaszacz ekranu (jest to funkcja dostępna w wielu obecnie produkowanych odtwarzaczach filmów).