Telewizory LCD

LCD, czyli Liquid Crystal Display, jest technologią korzystającą z własności ciał, znajdujących się w stanie krystalicznym, czyli – pomiędzy stanem ciekłym a stałym. Dzięki uporządkowaniu cząsteczek kryształu, zastosowanie napięcia elektrycznego umożliwia wytwarzanie obrazów. Zaletą wyświetlaczy LCD jest ich znikoma szkodliwość dla zdrowia, gdyż nie emitują promieniowania elektromagnetycznego, obecnego w przypadku wyświetlaczy CRT. Godne uwagi są ze względu na znaczną oszczędność miejsca, względem telewizorów CRT. Można je zawiesić nawet na ścianie. W porównaniu z telewizorami plazmowymi, można na nich uzyskać dość wysokie rozdzielczości, jednak jakość obrazu zmniejsza się przy wyższych przekątnych. Stąd dzielą one rynek z plazmowymi w sposób względnie pokojowy – segment telewizorów o przekątnych do 45 cali zajmują telewizory LCD, powyżej – wyświetlacze plazmowe. Niedogodnością przy korzystaniu z telewizorów ciekłokrystalicznych jest też ich ograniczona żywotność – mimo że większa niż w przypadku wyświetlaczy plazmowych, jest znacznie niższa niż w porównaniu z CRT. Objawia się to wzrostem liczby tzw. martwych pikseli na matrycy – punktów nie dających żadnego obrazu. Jest to zjawisko którego nie da się niestety wyeliminować, większość telewizorów tego typu posiada określoną liczbę martwych pikseli już po zejściu z taśmy produkcyjnej. Jest więc mocno pożądane, aby przed zakupem sprawdzić, czy liczba ta nie jest zbyt duża. Upowszechnienie się wyświetlaczy LCD nastąpiło w związku ze gwałtownym spadkiem ich cen na początku tego wieku. Wcześniej, technologia ciekłokrystaliczna dostępna była w zasadzie wyłącznie dla zamożnych posiadaczy drogich monitorów komputerowych. Mimo iż wielu wróżyło ponowny wzrost cen, obecne prognozy przewidują, że technologia ta może w przeciągu kilku lat stać się najtańszą z aktualnie dostępnych, i mimo gorszej jakości obrazu – wyprzedzić w sprzedaży telewizory CRT.