Standardy telewizji analogowej

Aby na odbiornikach telewizyjnych różnych producentów uzyskać ten sam obraz i dźwięk (pomijając zagadnienia jakościowe), opracowano standardy emisji sygnałów wizualnych i dźwiękowe. Różnią się one między sobą w zależności od obszaru geograficznego, stąd – w Europie stosowany jest system PAL, w Ameryce Północnej – NTSC itd. PAL – jest w zasadzie standardem kodowania koloru, i jako taki – wprowadzony został wraz z rozwojem analogowej telewizji kolorowej. Opracowany został w Niemczech w 1967 r. jako udoskonalona wersja amerykańskiego standardu NTSC. Standard amerykański okazał się niedostosowany do realiów europejskich, zwłaszcza w warunkach słabej jakości sygnału, gdy występowało m.in. zjawisko przekłamania koloru. W Europie PAL zastąpił stosowany wcześniej system SECAM. W Polsce zaimplementowany został w 1994 r. w programie drugim telewizji publicznej, w 1995 r. – w pozostałych programach. SECAM – jest standardem francuskim, do dziś obowiązującym w tym kraju, ale też w niektórych państwach byłego ZSRR (np. na Białorusi, w Kazachstanie, Rosji) i zachodniej Afryce. W Europie Zachodniej w zasadzie wyparty został przez PAL. Sytuacja ta wynika z przeznaczenia sygnału SECAM. Miał on być w założeniu czytelny dla wcześniej wyprodukowanych odbiorników telewizyjnych. Stąd, w SECAM mamy do czynienia w zasadzie z dwoma sygnałami – kodującym obraz czarno-biały, kompatybilnym ze starszymi odbiornikami, oraz chrominancją – kodującą odcień i nasycenie koloru. NTSC – jest systemem amerykańskim, powstałym w wyniku promowania przez różnych nadawców telewizyjnych własnych, niezgodnych ze sobą standardów. Nazwa jest akronimem, pochodzącym od National Television System Committee – instytucji, która w Stanach Zjednoczonych dokonała ujednolicenia standardu transmisji. NTSC jest przedmiotem krytyki, ze względu na podatność na zakłócenia i konieczność ręcznej regulacji, w celu usunięcia przekłamań kolorów.