Teletekst

Jest to usługa uzupełnienia sygnału telewizyjnego przez zakodowane informacje tekstowe, możliwe do obejrzenia na ekranie telewizyjnym. Teletekst po raz pierwszy zastosowano w Wielkiej Brytanii w latach 70., w telewizji BBC. W Polsce usługę po raz pierwszy wprowadziła telewizja publiczna w 1989 r. pod nazwą Telegazety, którym to terminem zaczęto błędnie określać całą usługę. Poprzez teletekst udostępniane są takie informacje, jak program telewizyjny, bieżące informacje z kraju i ze świata czy prognoza pogody. W ten sposób można wyświetlić napisy do filmów czy programów telewizyjnych (napisy dla niesłyszących). Teletekst zorganizowany jest w system numerowanych stron, od strony 100 do 999 i ewentualne podstrony, zmieniające się w określonych odstępach czasu. Strony można przeglądać wybierając numery za pomocą pilota. Interaktywność teletekstu jest bardzo ograniczona – sprowadza się w zasadzie do możliwości przeglądania stron, wykazanych w spisach treści. System jest ściśle związany ze standardem kodowania sygnału telewizyjnego PAL. Mimo iż pojawiły się implementacje dla systemów NTSC i SECAM, teletekst nie cieszy się popularnością np. w USA czy innych państwach amerykańskich. Z drugiej strony, swoją wersję teletekstu posiada niemal każda europejska stacja telewizyjna, zarówno publiczna, jak i komercyjna. Stąd, większość sprzedawanych w Europie odbiorników telewizyjnych posiada wbudowany dekoder teletekstu. Sygnał tekstowy jest nadawany równolegle z telewizyjnym. Gdy użytkownik wybierze konkretny numer, dekoder oczekuje na pojawienie się konkretnej strony (są one wysyłane w krótkich odstępach czasu), i zawartość wyświetla na ekranie. Mimo ograniczonej liczby, oczekiwanie na konkretną stronę może wydłużyć się nawet do 30 sekund a nawet więcej, gdy jakość sygnału jest niska.